İnsanlar duygularını davranışlarıyla belli ederler.Kimisi yoğun duygularını ağlayarak ifade eder, kimisi gülümseyerek.Kimileri de ağlar mutluluktan.Bazı insanlar ise ya kendilerini kandırırlar ya da karşılarındaki insanı kandırmaya çalışırlar, olmayan duygularını varmış gibi göstererek...
Bazen de toplum onları bu davranış "bozukluğuna" iter.Toplumun kalıpları ve kalıplaşmış kuralları...Kalıbın şeklinde olmayan insan, kalıba sığmaya çalıştığında şekli bozulacaktır.İşte toplum insanı kendi ahlaki kalıplarına sığdırmaya çalışırken, insanın kendine has ahlakı bozulur, yapmacık bir hal alır.Kısacası insanın şekli bozulur.
Mesela bir öğretmen sınıfa girdiğinde herkes ayağa kalkar.Öğretmene gerçek bir saygı besleyenler de, beslemeyenler de...Eğer ayağa kalkmazlarsa öğretmen zorlar; "Ben gelince ayağa kalkacaksınız." der.Bu biraz da kendi egosunu tatmin etmek içindir.Hatta ileri giderek ayağa kalkmayan öğrenciyi saygısız olarak nitelendirir ve cezalandırmak ister.Saygısızlığın cezalandırılması mı gerekir?
Yapmacık bir saygının değeri yoktur.Asıl cezalandırılması gereken, yapmacık davranışlardır.Ayrıca öğrenci, saygısını farklı davranışlarla gösteriyor olabilir.Elbette bu davranışlar saygıyı nasıl tanımladığına bağlıdır...
Bu sistem insanı küçüklüğünden itibaren toplumun kalıbına sığdırmaya çalışır ve sorgulamasını, düşünmesini engeller.Farkı olanı da "herkesleştirir".Hepimiz ailelerimizden duymuşuzdur; "Büyüklerinin yanında böyle oturma." , "Sofrada konuşulmaz." gibi cümleleri.Bu insanın kendine has ahlaki değerler bütünü oluşturmasını engeller ve kişiliğini bastırır.
Bu sadece saygı için değil, diğer tüm duygular için geçerlidir.Mesela sevgi için.Evli çiftlerde dahi, kadın daima eşinden bir demet çiçek, bir çift güzel söz bekler.Halbuki bu saçmadır! Adam sevdiğini belli etmek için illa ellerinde güllerle mi gelmesi gerekir? Ya da "Seni seviyorum." demeyen adam sevmiyor mu demektir? "Aldatan adam sevmez." der bazı kadınlar.Peki siz, özgüveni eksik olan adamı nasıl sevdiniz?
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder