Kimileri kabul etmek istemedi ya da görmezden geldi.Bazıları da telaşla seslerini yükselterek ört pas etmek istedi.Halbuki kimse sessizliğin en iyi cevap olduğunu düşünemedi düşüncesizlikten.Düşünceliler de modaya uyardı.
Sessizlik iyidir.O curcuna, o telaş, o gürültü patırtı içinde renklerini en iyi gizleme yoludur.Ve bir an gelip tüm dudaklar sessizliğe büründüğünde gözler gerçeği olduğu gibi, hiç değiştirmeden belli eder, o dar kafalardan açılan birer gerçek penceresi gibi.Yeter ki pencereyi açmayı öğrenelim.
Ama bu o kadar zor gelir ki kendilerini o dar odalarda hapseden canım insanlara...Değil pencereyi açıp taze havayı içine çekmek, perdeyi aralamak bile zordur!
"Farklı fikirleri severiz." derler.Farklı olanı ararlar.Farklı fikirlere pencereyi kapatmaları, kendilerinden farklı olan insanlardan köşe bucak kaçmaları, bu cümlenin "moda" diye canım insanlarımın ağzına sakız, kulağına küpe olduğunu ortaya koyuyor.
Biri çıkıp onların tutarsız fikirleriyle "tutuşan" bir cümle ortaya attığında, ters köşelerine ters geldiğinden şiddetle karşı çıkar, korkudan telaşlanır, seslerini yükselterek ört pas ederler ya da ettiklerini sanırlar.Susup düşünmeyi bilmez kimse.Halbuki küçükken hep bu öğretilmemiş miydi? İki dinle, iki izle, bir söyle.
